Aeternitas
Aeternitas, verbis simplicissimis, est spatium temporis sine finibus. Ergo, ab infinitatis proprietate, quod dicit partem infinitatis etiam infinitam esse, aeternitas tale spatium metari potest a puncto ullo. Ita aeternitas possit spatium temporis ad casum universi, quod de theoria relativitatis generalis terminus temporis ipsi erit,[1] ab hodie, vel a cras, vel a tempore Belli Iugurthini, vel a dinosaurorum, vel a Fragoris Maximi, iterum de relativitate, initium temporis.[2][3]
Fabula vulgis hanc explicationem aeternitatis dat: Finge montem ter altiorem altissimo monte quem umquam viseris. Finge avem semel anno adventurum esse ad montem, et minimum calculum extracturum in aeternum. Cum avis omnes calculos sustulerit, et ille altissimus mons magnitudine aequat granum harenae, aeternitas ipsa non iam inceperit inchoari.
De quibus rebus aeternitate permanent certo dici possunt scientia; donec civilizatio firma est, ut hodierna vel progressivior, scientia ad inter se docetur, ut civilizatio et creatura bene fungere oportet, scientiam egetur.
Nexus interni
Nexus externi recensere
|
Vicimedia Communia plura habent quae ad aeternitatem spectant. |
Notae recensere
- ↑ Secundum theoriam magni fragoris, fere 13.7 billionibus annis abhinc, materiae omnes in universo punctum unum occupant, singularitatem gravitatis cum densitate infinita formans. Tale corpus tam valde spatium-tempus in se complicat, ut tempus ipsum non loci progreditur. Ergo tempus non incepit priusquam Fragor Maximus accidit. Physici incerti sunt de finibus universi, at si vere finitum erit, quia id ipsum tempus progredi licet, universo casu, tempus sicut nobis notum est, etiam cadet.
- ↑ Shapiro, S. L., et Teukolsky, S. A.: Formation of Naked Singularities: The Violation of Cosmic Censorship, Phys. Rev. Lett. 66, 994-997 (1991).
- ↑ Hawking, Stephanus (1988). A Brief History of Time. Bantam Books. ISBN 0-55-338016-8.